Etappe 9: Hardenberg - Ommen 21 km

24-09-2016

Vandaag staat er weer een etappe in de eigen provincie op het programma. Het is de bedoeling om van Hardenberg naar Ommen te lopen. Ik zet mijn auto bij het station in Ommen en ga van daaruit met de trein naar Hardenberg. Eerst nog een kilometer vanaf het station tot aan het Pieterpad. Helaas ben ik niet de enige vandaag die op pad gaat. Achter mij loopt een groepje opgewonden en luidruchtige dames. Ging ik nou wandelen voor de rust of...? Ik besluit om de pas er stevig in te zetten om de afstand tussen ons groot genoeg te maken zodat ik toch van de rust kan genieten. Iets wat ik later op de dag zal moeten bezuren.

Hardenberg uitlopend kom ik door het Vechtpark. Een bijzonder mooi stukje natuur rondom een oude loop van de Vecht. Door deze uiterwaard loopt het pad waar ook Hereford runderen grazen. Een mooi gezicht om te zien. Ook is hier een wildwater kanobaan aangelegd.

Vervolgens gaat het nog een heel stuk langs een oude nieuwbouwwijk (dat kan hoor, oude nieuwbouw). Aan de ene kant natuur en weilanden, aan de andere kant bebouwing. Ik had het idee dat ik de stad al verlaten had, maar blijkbaar niet dus. Mooi wonen is het hier wel trouwens. Via kleine paadjes en klinkerweggetjes loop ik verder het natuurgebied Rheezermaten in. Ik sta regelmatig stil om van alles en nog wat te bewonderen, het is hier zo ontzettend mooi.
Na een paar kilometer kom ik uit in Rheeze. Dit is een oud esdorp met een mooie brink. Zeer pittoresk. Hier las ik een koffie- en toiletpauze in en schud ik het groepje kakelende dames definitief van me af.

Na Rheeze verlaten te hebben kom ik langs de beruchte (of beroemde?) Sprookjescamping die ik ken van horen zeggen. Na enige tijd bereik ik de rand van het bos, het Diffelerveld. Nu wordt het pas echt stil. Ik loop helemaal alleen, in geen velden of wegen een mens te zien. Na de oversteek van de N36 (foi wat drok) wordt het drukker met fietsers en wandelaars. In de buurt van Stegeren wordt het landschap weer wat opener. Erg mooi hier. Hoogtepunt van de tocht is natuurlijk de Vecht bij Junne, echt een plaatje.
Hier een rustpauze ingelast en mijn schoenen even uitgedaan vanwege pijnlijke voeten. Waarschijnlijk toch iets te snel gelopen voor mijn doen. De koeien hebben dorst en lopen in het water. Ik geniet volop van dit tafereel. Naast de stuw is een vistrap aangelegd. Vervolgens loop ik verder langs de Koedrift, waar in vroegere tijden het vee van de stallen naar de Junner Koelanden werd gedreven. Mooi pad om te lopen, maar ik moet wel langs een boerenhuis met twee grote blaffende honden. Ik haat blaffende honden, ik ben er doodsbang voor. Wat zal ik nu doen? Terug gaan? Nee, dat kan natuurlijk niet. Dus ik loop verder en kijk stoïcijns de andere kant op, zodat ik de honden niet hoef te zien. Gelukkig blijven ze op hun plek en komen niet mijn kant op. Pffff.....

De weg gaat weer over in een zandpad door het bos. Via kleine slingerpaadjes en lopend langs dode rivierarmen geniet ik van mooie uitzichten totdat ik plots middenin een grote zandvlakte sta. De restanten van een vroeger landschap. De stuifduinen aan de Vecht. Geweldig mooi dit. Lang geleden zag het landschap er hier zo uit, totdat bossen werden aangeplant om verstuiving tegen te gaan. Mooi dat er nog een paar stukken ongemoeid zijn gelaten. Vervolgens kom ik op de Beerzerweg en steek de spoorlijn over. Ik begin nu toch echt last van mijn voeten te krijgen. Mijn nieuwe schoenen en het feit dat ik in het begin een behoorlijk hoog tempo heb aangehouden, beginnen mij nu parten te spelen. Op het eerste bankje dat ik tegenkom plof ik neer. Nog een paar luttele kilometers tot Ommen, maar het zijn de zwaarste. Voor m'n gevoel half strompelend kom ik Ommen binnengelopen. Bij het station plof ik op het terras en schop eerst m'n schoenen uit. Daarna nog even lekker genieten in de zon voordat ik huiswaarts keer. Het was weer een mooi dagje.